फोटोत दिसत आहेत ते ,आमचे सर्व " मेरीकरांचे " जवळचे स्नेही, कै. बी. बी. पाटील. त्यांच्या नावा मागे कै. लिहीताना मनाला सहस्त्र इंगळ्या डसाव्यात अशा वेदना होत आहेत.
त्या वेळच्या म्हणजे ,अंदाजे १९७० सालच्या मेरीतील सायंटिफिक केडर मधील दोन व्यक्ती ,आज हयात नाहीत. पहिले टी. डब्ल्यु. शूरपाल आणि दुसरे बी. बी. पाटील. मेरीच्या मृृृृृृृद यांत्रिकी विभागातील , शूरपाल ,पाटील आणि खरे अशी त्रयी ,त्यावेळी फार प्रसिध्द होती. तिघे ही एकाच पोस्टवर ,काम करत असत. पण तिघांच्यात जो समन्वय होता , तो अतिशय दुर्मिळ व वाखाणण्या सारखा होता. कोणी ही इतर दोघांच्यावर कुरघोडी करून, आपण पुढे जाण्याचा प्रयत्न करीत नसे. तिघे ही एकमेकाला धरून असत. कामाला तिघे ही वाघ होते. फरकच करायचा झाला तर, असे म्हणता येईल की , शूरपाल म्हणजे शांत वाघ , खरे म्हणजे चतुर वाघ आणि पाटील म्हणजे " ढाण्या वाघ " !
बी. बी. पाटील यांचा स्वभाव म्हणजे ,फणसा सारखा होता. बाहेरून तुम्हाला ते खुपणारे वाटतील ,पण त्याच वेळी आत, गोड गर्‍या सारखा मृदू स्वभाव , जाणवण्या सारखा होता. एकदा मेरीच्या गणेशोत्सवात ,कोणते तरी पद ,त्यांच्या कडे होते. मी शेवटच्या विसर्जनाच्या मिरवणूकीला, हजर नव्हतो. दुसर्‍या दिवशी आॅफिसात आल्या आल्या ,बी. बी. पाटील माझ्यावर कडाडले " दिक्षा, तू काल मिरवणूकीला हजर नव्हतास , थांब मी तुझ्याकडे बघून घेतोच ! " पण त्याच वेळी ,माझी मेरीच्या दुसर्‍या विभागात, प्रमोशनवर बदली झाल्या नंतर , माझ्या जवळ येउन पाठीवर हात ठेउन " दिक्षा , तू ताबडतोब प्रमोशनवर हजर व्हायला जा , इथली कुठली ही काळजी करू नकोस , मी सगळं सांभाळून घेतो , तुला कुठला ही त्रास होणार नाही , याची काळजी , मी घेतो " असं आपुलकीनं आणि जिव्हाळ्यानं म्हणणारे ,बी. बी. पाटीलच होते !
पुढे कालांतराने ,बी. बी. पाटील विभाग प्रमुख झाले. त्यांचा काम करण्याचा आवाका, दांडगा होता. त्यांचे वरिष्ठ , त्यांच्या कामावर खूष असायचे ! पण त्याच वेळी ,वरिष्ठ अधिकारी एखाद्या बाबतीत १०० % चूक आहे ,अशी त्यांची खात्री झाली , तर तिथल्या तिथे त्यांना सुनवायला बी. बी. पाटील यांनी, कमी केले नाही.
सेवानिवृत्त झाल्यावर ,बी. बी. पाटील आपल्या सोलापूर जिल्ह्यातल्या केरूर या गावी जाउन ,शेती करायला लागले. एका संध्याकाळी ते मोटार सायकल वरून, केरूर हून सोलापूरला येत असताना , पैशाच्या मोहाने ,त्यांच्यावर प्राणघातक हल्ला झाला. या हल्ल्यात, त्यांची फार वाईट परिस्थिती झाली होती. त्या नंतर ते थोडे फार सावरले , पण पूर्ण सावरले नाहीत. त्यातच त्यांना ,डायबेटिसचा त्रास सुरू झाला. म्हणावे तसे पथ्यपाणी करण्याचा, त्यांचा स्वभाव नसल्याने ,त्यांची शुगर ८०० ते ९०० च्या आसपास गेली, पण ते कोमात गेले नाहीत. त्यातून ही ते बाहेर पडले . पण एकूणच तब्बेत खालावल्याने ,अंदाजे दीड वर्षा पूर्वी ,त्यांचे निधन झाले.
त्यांच्या पाटील घराण्यात ,पहिले शिकलेले म्हणजे बी. बी. पाटीलच ! नोकरीला लागल्यावर ,त्यांनी आपल्या धाकट्या भावाला डाॅक्टर होण्यासाठी, सर्व प्रकारची मदत केली. बी. बी. पाटील स्वतः हुषार होतेच ! त्यांची मुले ही हुषारच आहेत. थोरली अनुराधा , डाॅक्टर झाली. ती MD Pathology आहे. दुसरा मुलगा सोमनाथ इंजिनीयर असून , एका खासगी कंपनीत अधिकारी आहे. सर्वात धाकटा केदार , हा सुध्दा इंजिनीयर असून ,अमेरिकेत तो स्थायिक होत आहे. त्याची पत्नी अमेरिकन आहे.
बी. बी. पाटील नेहमी म्हणत , मी कुठे ही पैसा गुंतवला नाही. माझी हुषार मुले, हीच माझी संपत्ती ! त्यांच्या शिक्षणात , मी माझ्या कडून ,कांहीही कमी पडून देणार नाही. तसेच वागून त्यांनी ,आपले शब्द सार्थ केले.
सर्व स्नेही मंडळींच्या ह्रदयात , कायम स्थान मिळविलेल्या , कै. बी. बी. पाटील यांना , या निमित्ताने, विनम्र श्रध्दांजली.......
त्या वेळच्या म्हणजे ,अंदाजे १९७० सालच्या मेरीतील सायंटिफिक केडर मधील दोन व्यक्ती ,आज हयात नाहीत. पहिले टी. डब्ल्यु. शूरपाल आणि दुसरे बी. बी. पाटील. मेरीच्या मृृृृृृृद यांत्रिकी विभागातील , शूरपाल ,पाटील आणि खरे अशी त्रयी ,त्यावेळी फार प्रसिध्द होती. तिघे ही एकाच पोस्टवर ,काम करत असत. पण तिघांच्यात जो समन्वय होता , तो अतिशय दुर्मिळ व वाखाणण्या सारखा होता. कोणी ही इतर दोघांच्यावर कुरघोडी करून, आपण पुढे जाण्याचा प्रयत्न करीत नसे. तिघे ही एकमेकाला धरून असत. कामाला तिघे ही वाघ होते. फरकच करायचा झाला तर, असे म्हणता येईल की , शूरपाल म्हणजे शांत वाघ , खरे म्हणजे चतुर वाघ आणि पाटील म्हणजे " ढाण्या वाघ " !
बी. बी. पाटील यांचा स्वभाव म्हणजे ,फणसा सारखा होता. बाहेरून तुम्हाला ते खुपणारे वाटतील ,पण त्याच वेळी आत, गोड गर्‍या सारखा मृदू स्वभाव , जाणवण्या सारखा होता. एकदा मेरीच्या गणेशोत्सवात ,कोणते तरी पद ,त्यांच्या कडे होते. मी शेवटच्या विसर्जनाच्या मिरवणूकीला, हजर नव्हतो. दुसर्‍या दिवशी आॅफिसात आल्या आल्या ,बी. बी. पाटील माझ्यावर कडाडले " दिक्षा, तू काल मिरवणूकीला हजर नव्हतास , थांब मी तुझ्याकडे बघून घेतोच ! " पण त्याच वेळी ,माझी मेरीच्या दुसर्‍या विभागात, प्रमोशनवर बदली झाल्या नंतर , माझ्या जवळ येउन पाठीवर हात ठेउन " दिक्षा , तू ताबडतोब प्रमोशनवर हजर व्हायला जा , इथली कुठली ही काळजी करू नकोस , मी सगळं सांभाळून घेतो , तुला कुठला ही त्रास होणार नाही , याची काळजी , मी घेतो " असं आपुलकीनं आणि जिव्हाळ्यानं म्हणणारे ,बी. बी. पाटीलच होते !
पुढे कालांतराने ,बी. बी. पाटील विभाग प्रमुख झाले. त्यांचा काम करण्याचा आवाका, दांडगा होता. त्यांचे वरिष्ठ , त्यांच्या कामावर खूष असायचे ! पण त्याच वेळी ,वरिष्ठ अधिकारी एखाद्या बाबतीत १०० % चूक आहे ,अशी त्यांची खात्री झाली , तर तिथल्या तिथे त्यांना सुनवायला बी. बी. पाटील यांनी, कमी केले नाही.
सेवानिवृत्त झाल्यावर ,बी. बी. पाटील आपल्या सोलापूर जिल्ह्यातल्या केरूर या गावी जाउन ,शेती करायला लागले. एका संध्याकाळी ते मोटार सायकल वरून, केरूर हून सोलापूरला येत असताना , पैशाच्या मोहाने ,त्यांच्यावर प्राणघातक हल्ला झाला. या हल्ल्यात, त्यांची फार वाईट परिस्थिती झाली होती. त्या नंतर ते थोडे फार सावरले , पण पूर्ण सावरले नाहीत. त्यातच त्यांना ,डायबेटिसचा त्रास सुरू झाला. म्हणावे तसे पथ्यपाणी करण्याचा, त्यांचा स्वभाव नसल्याने ,त्यांची शुगर ८०० ते ९०० च्या आसपास गेली, पण ते कोमात गेले नाहीत. त्यातून ही ते बाहेर पडले . पण एकूणच तब्बेत खालावल्याने ,अंदाजे दीड वर्षा पूर्वी ,त्यांचे निधन झाले.
त्यांच्या पाटील घराण्यात ,पहिले शिकलेले म्हणजे बी. बी. पाटीलच ! नोकरीला लागल्यावर ,त्यांनी आपल्या धाकट्या भावाला डाॅक्टर होण्यासाठी, सर्व प्रकारची मदत केली. बी. बी. पाटील स्वतः हुषार होतेच ! त्यांची मुले ही हुषारच आहेत. थोरली अनुराधा , डाॅक्टर झाली. ती MD Pathology आहे. दुसरा मुलगा सोमनाथ इंजिनीयर असून , एका खासगी कंपनीत अधिकारी आहे. सर्वात धाकटा केदार , हा सुध्दा इंजिनीयर असून ,अमेरिकेत तो स्थायिक होत आहे. त्याची पत्नी अमेरिकन आहे.
बी. बी. पाटील नेहमी म्हणत , मी कुठे ही पैसा गुंतवला नाही. माझी हुषार मुले, हीच माझी संपत्ती ! त्यांच्या शिक्षणात , मी माझ्या कडून ,कांहीही कमी पडून देणार नाही. तसेच वागून त्यांनी ,आपले शब्द सार्थ केले.
सर्व स्नेही मंडळींच्या ह्रदयात , कायम स्थान मिळविलेल्या , कै. बी. बी. पाटील यांना , या निमित्ताने, विनम्र श्रध्दांजली.......
No comments:
Post a Comment