एके दिवशी सकाळी ,सौ. रजनीचा आत्तेभाउ ,श्री. प्रमोद दिवाण आणि फॅमिली बरोबर ,मिसळ खाण्यासाठी चि. आदित्यने ,नाशिकच्या गंगापूर रोड वरील "साधना " , येथे सर्वांना नेले होते. तिथे कार पार्किंग झोन मध्ये, जवळ जवळ सत्तर ते पंच्याहत्तर कार्स ,शिस्तबद्ध रीतीने उभ्या केल्या होत्या.
प्रत्यक्ष मिसळ खाण्याची जागा, कोंकणात जशी झावळ्यांची घरे असतात ,तशा प्रकारची होती. समोर बसके टेबल व दोन्ही बाजूने बसण्यासाठी बाजले, असा माहौल होता. मिसळीचे असंख्य चाहते, ताव मारत होते. आम्ही पण आॅर्डर दिली. दोन मिनीटात तळलेले पापड , देखण्या रीतीने चिरलेला बारीक कांदा आम्हाला सर्व्ह झाला. सोबत गुळाची जिलबी ही हजर झाली. आम्ही जिलबीची चव घेतोय ,तोवर लगेच मिसळ व दोन दोन मोठ्ठे बनपाव आणि सोबत दही सर्व्ह झाले. मिसळीला प्रत्येकाच्या आवडीची चव येण्यासाठी, वेगळ्या वेगळ्या लिक्विड मसाल्याचे नमूने, समोर आले. मिसळ अशा चविष्ट पध्दतीने खाता येते व ती ही अशा नवीन वेगळ्याच माहौल मध्ये , हे मी प्रथमच अनुभवत होतो. मिसळ आणि गुळाची जिलबी ,छानच होती.
मिसळ खाउन चहा पिउन उठलो. समोर पानाचा ठेला दिसला .पान खाण्याची हुक्की आली. वेगवेगळ्या प्रकारचे पानाचे विडे ,आकर्षकपणे मांडून ठेवले होते. त्यात मला "फायर पान " असा प्रकार दिसला. मी फायर पान म्हणजे काय, असे विचारताच , त्या पान वाल्याने मला मराठी नटी ,श्रुती मराठे हिच्या तोंडात पेटते ,म्हणजेच " फायर पान "घालतानाचा व्हिडोओ, त्याच्या मोबाईलवर दाखविला. त्याच्या अशा व्यावसायिक दृष्टीकोनाचे ,मला कौतूक वाटले. मी पण फायर पान खाताना ,माझा व्हिडिओ काढून घेतला. फायर पान खाताना, तोंडात चटका बसेल म्हणून मी घाबरून होतो. पण तसे कांही झाले नाही.
तिथून बाहेर आलो तर समोर, एका ठिकाणी कळसूत्री बाहूल्यांचा खेळ ,चालू होता. सैराटच्या " झिंग झिंग झिंगाट " या गाण्यावर बाहूल्या ,अतिशय मोहकपणे नाचत होत्या. कमाल वाटली त्यांना नाचवणार्‍याची !
तोवर नातू चि, निषाद उंटावर बसलेला दिसला , श्री. प्रमोदची सून व त्याची पत्नी सौ. निलीमा, यांनी बैलगाडीतून चक्कर मारली. त्यांच्या चेहर्‍यावरचा आनंद, अतिशय बोलका होता. तिथे झोपाळा होता. त्यावर मी बसून आनंद लुटला. अशी एका शनिवारची सकाळ , वेगळ्या वातावरणात वेगळाच आनंद देउन गेली.
" लै भारी वाटलं राव " !
प्रत्यक्ष मिसळ खाण्याची जागा, कोंकणात जशी झावळ्यांची घरे असतात ,तशा प्रकारची होती. समोर बसके टेबल व दोन्ही बाजूने बसण्यासाठी बाजले, असा माहौल होता. मिसळीचे असंख्य चाहते, ताव मारत होते. आम्ही पण आॅर्डर दिली. दोन मिनीटात तळलेले पापड , देखण्या रीतीने चिरलेला बारीक कांदा आम्हाला सर्व्ह झाला. सोबत गुळाची जिलबी ही हजर झाली. आम्ही जिलबीची चव घेतोय ,तोवर लगेच मिसळ व दोन दोन मोठ्ठे बनपाव आणि सोबत दही सर्व्ह झाले. मिसळीला प्रत्येकाच्या आवडीची चव येण्यासाठी, वेगळ्या वेगळ्या लिक्विड मसाल्याचे नमूने, समोर आले. मिसळ अशा चविष्ट पध्दतीने खाता येते व ती ही अशा नवीन वेगळ्याच माहौल मध्ये , हे मी प्रथमच अनुभवत होतो. मिसळ आणि गुळाची जिलबी ,छानच होती.
मिसळ खाउन चहा पिउन उठलो. समोर पानाचा ठेला दिसला .पान खाण्याची हुक्की आली. वेगवेगळ्या प्रकारचे पानाचे विडे ,आकर्षकपणे मांडून ठेवले होते. त्यात मला "फायर पान " असा प्रकार दिसला. मी फायर पान म्हणजे काय, असे विचारताच , त्या पान वाल्याने मला मराठी नटी ,श्रुती मराठे हिच्या तोंडात पेटते ,म्हणजेच " फायर पान "घालतानाचा व्हिडोओ, त्याच्या मोबाईलवर दाखविला. त्याच्या अशा व्यावसायिक दृष्टीकोनाचे ,मला कौतूक वाटले. मी पण फायर पान खाताना ,माझा व्हिडिओ काढून घेतला. फायर पान खाताना, तोंडात चटका बसेल म्हणून मी घाबरून होतो. पण तसे कांही झाले नाही.
तिथून बाहेर आलो तर समोर, एका ठिकाणी कळसूत्री बाहूल्यांचा खेळ ,चालू होता. सैराटच्या " झिंग झिंग झिंगाट " या गाण्यावर बाहूल्या ,अतिशय मोहकपणे नाचत होत्या. कमाल वाटली त्यांना नाचवणार्‍याची !
तोवर नातू चि, निषाद उंटावर बसलेला दिसला , श्री. प्रमोदची सून व त्याची पत्नी सौ. निलीमा, यांनी बैलगाडीतून चक्कर मारली. त्यांच्या चेहर्‍यावरचा आनंद, अतिशय बोलका होता. तिथे झोपाळा होता. त्यावर मी बसून आनंद लुटला. अशी एका शनिवारची सकाळ , वेगळ्या वातावरणात वेगळाच आनंद देउन गेली.
" लै भारी वाटलं राव " !
No comments:
Post a Comment